İnanmak... Benim yara izim de bu. Karanlık ve dipsiz bir kuyuya "seni seviyorum" diye bağırmak aslında bu yaşamak denilen şey. O an duyduğum, kendi sesimin yankısına inanmak sonra. Ne başı ne sonu olan bir rüyanın içinde bir şeyler söylemek... Bir kitap da ayna olabilirmiş. Nasıl ki o saydam cisim, karşısına geçenin suretini yansıtırsa, bir kitap da insanın ruhunu yansıtabilirmiş. Elinize aldığınız bir kitabın satırlarında, ruhunuza ait bir şeyler okuyabilirsiniz. Tuhaf... ama bu kitaptaki üç kız kardeşte kendime dair bir şeyler buldum; Acılar İcat Eden'in (Jennifer) acıyı sevmesinde, Telefon Bekleyen'in (Amanda) aşkını yaşama biçiminde, Bir Delilik Yapan'ın (Leticia) vazgecişinde biraz kendimi gördüm. Yinede bu kadar inanmamak gerekir belki de. Herhangi bir kitap işte... diye geçebilecek birileri de vardır belki de.

Yara İzleriJorge Franco · İthaki Yayıınları · 201249 okunma

·

139 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tayfur Şengül