Öykü türünün romana kıyasla üvey evlat muamelesi görüp görmediğini bilmiyorum. Bu gözle yaklaşıp üvey olma ihtimalini canlı tutarak bir sonuç alınabilir mi, onu da bilmiyorum. Ama bazı öykülerin evlat olma çabasını görünce sevindiğimi iyi biliyorum. Karahindiba öyleydi. Kopmalar, ayrılıklar, vedalar, uzaklar, kaybedişlerin anlatısı. Tabi kavuşmalar, başlangıçlar, yarım yamalak bulmaların da. Okuduktan sonra çaresiz birisi için dünyanın ne demek olduğunu düşünüp "dert değil," dedim, "zaten hiçbir şey bahsedilmemiş birisi hiçbir yere ait değildir." Bu öyküler hiçbir yere ait olmayanların öyküleri. Bazen bir başkasından ayrılış da var bir başkasının bizi bırakması da. Birilerine yetişme çabası da var geç kalmanın farkında olmamak da. Hiçbir şeye sahip olmak da var onca nimetin arasında görememek de. Kendini arayış da burada kendinden kaçış da. Tezatlar, inciten gerçekler ve hepsinin gerçekleştiği toplasan bilmem ne kadar ebattaki dünya var Karahindiba'da. Sanırım gerçekler bizi nereden vuracağını iyi bilince biz de onu nereden vuracağımızı bulduk. Gerçeğin acısını mizahın teselli edici tarafıyla kapattık. Sabrı ve umudu sömüren, huzuru çok gören ne varsa üzerini mizahla örttük. Burada sıkça deneniyor bu yol. Üç bölüm. Üç mağlubiyet. Ya da üç zafer. Neresinden baktığımıza bağlı. İlki, ihanete uğrayan Rıfat'ın öyküsü. İhanete uğrayan, bavuluna kırık dökük ne kadar hissi varsa doldurup evine, annesine, ağabeyine dönen Rıfat'ın öyküsü. İkincisi, Mavi Pelikan. Numan ile Mavi Pelikan'ın zamana ve mekâna kafa tutan sevgisinin öyküsü. Bir mağlubiyet ne kadar fiyakalı yaşanabilirse o kadar yaşanan sevginin öyküsü. Son öykü de Karahindiba. Adnan'ın mağlubiyeti. Hasarlı, yarım, eksik, çaresiz, işsiz güçsüz, beş parasız Adnan'ın arayışı. Tabi tüm yolların kendisine çıktığı garip bir arayış. Ben sevdim. Eller mi alır, kim alırsa alsın.

KarahindibaSinan Sülün · Sel Yayıncılık · 2015456 okunma

·

330 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.