Merhabalar, uzun zamandan sonra çok çok severek okuduğum bir kitap incelemesini yazıyorum.
Güneşi uyandıralım Şeker Portakalı'nın devamı ancak ona kıyasla az bilinen bir kitap.
Bir önceki romanda çocuk olan Zeze'nin burada yavaş yavaş büyüdüğüne tanık oluyorsunuz. Düşündüklerini, hissettiklerini, kafasında kurduğu planları, maceralarını okudukça hayal gücüne hayran kalıyorsunuz.
Ama ne yazık ki Zeze aradığı sevgi ve şefkati burada da bulamıyor. Sevgiyi kendi hayal dünyasında kendi yarattığı karakterlerde bulmaya çalışıyor. Gittikçe çocuk saflığını kaybediyor belki ama bir yandan hayatı öğreniyor.
Hüzün ve umudun bir arada olduğu kitabın anlatımı o kadar samimi ve içtenki sanki ailemden birisi gibi. Ah Zeze, nasıl da yer edindin yüreğimde. İçimden Zeze’ye sarılmak geldi kitaptaki çoğu yerde. Çocukların neler düşündüğünü neler hissettiği unutuyoruz çoğu zaman. Onları en güzel duygudan, sevgiden mahrum bırakıyoruz.
Bundandır bazen gözlerim dola dola bazende güle güle okudum. Her kitapta rastlayamadığım nadir bir duygu bu.
Eğer Şeker Portakalını okuduysanız, herkesin kendinden bir şeyler bulacağını düşündüğüm bu romanı da mutlaka okuyun, devamı eksik kalmasın ki sizde Güneşi Uyandırın. :)
