“Güzel gülümsüyordu. Öyle ki gülümsediğinde dudaklarının kenarlarında beliren çizgilerin her biri birer martıya dönüşüyordu. Uzanıp bir parça ekmek atasım geliyordu gülümsemesine . “Susam kalmış…” deyip dokunmak geliyordu insanın içinden. Herkesten sır gibi sakladığım zaaflarımı önüne seresim geliyordu. Çare bulunamamış yaralarıma “dokun” demek
