Bir dilci dikkatiyle Kendi Gök Kubbemiz'i okurken iki şeyin, Yahya Kemal'in şiirine hakim olduğunu gördüm: Tahkiye ve düşünce. Tahkiyenin kipi, çoğu defa geçmiş zamandır. İster -di ile, ister -miş ile olsun, her iki geçmiş zaman onun şiirini masal havasına büründürür.
Mûsıkîsinde bir taraftan dîn,
Bir taraftan bütün hayât akmış;
Her taraftan, Boğaz, o şehrâyîn,
Mâvi Tunca'yla gür Fırât akmış.
Nice seslerle, gök ve yerlerimiz,
Hüznümüz, şevkimiz, zaferlerimiz,
Bize benzer o kâinât akmış.
Derken masal anlatır gibidir.
