Halid Ziya'dan okuduğum dördüncü kitap olan Sefile yazarın ilk romanı. Annesini kaybettikten sonra çocuk yaşta sokağa düşen ve yolu fuhuş batağındaki insanlarla kesişen Mazlume'nin inişli çıkışlı hikayesi.
Kitabın arka kapağında bu romanın gazetede yayınlanmasına karşın devrin sansürünün izin vermemesiyle kitaplaşamaması ve aynı zamanda Ahmet Midhat'ın Henüz On Yedi Yaşında (1881) kitabına bir cevap olduğu yazıyordu.
Okurken her ne kadar akıcı olsa da içeriğindeki toksik ilişkiler sebebiyle içimi daralttığı kayıtlara geçsin. (kurgu dahi olsa toksikliğe tahammülümüz kalmamıştır....) Karakterlerin iç dünyalarına dair betimlemeleri okurken zevk aldım. Sonu pek de şaşırtıcı değildi. Halid Ziya okumayı severim fakat diğer okuduklarıma nazaran daha az beğendiğim bir kitap oldu. İlgilisine iyi okumalar :)