Kafalarımızın içindeki küçük, inatçı ses neden bize işkence eder? Bunun nedeni bize hayatta olduğumuzu, ölümlülüğümüzü, bireysel ruhlarımızı hatırlatması olabilir mi? Sonuçta ruhlarımıza teslim olmaktan çok korkarız ama bunu yapamamak bize kendimizi diğer her şeyden çok daha zavallı hissettirir. Ama bizi benliğimizin farkına vardıran da genellikle acı değil midir? Çocukken kişinin dünyadan ayrı bir varlık olduğunu, kişinin dili yandığında veya dizleri sıyrıldığında başka kimsenin canının yanmadığını, kişinin acılarının ve ağrılarının sadece kendisine ait olduğunu öğrenmek korkunç bir şeydir. Daha da korkuncu, yaşımız ilerledikçe, arada ne kadar sevgi olursa olsun, kimsenin bizi anlayamadığını öğrenmektir. Kendi benliklerimiz bizi mutsuz eder ve onları kaybetmeyi işte bu yüzden böylesine çok isteriz.
·
42 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.