Thomas Bernhard / Wıttgensteın ın yiğeni bir dostluk; kitabında iki farklı karakterin hastalık sürecinde hastanede bir vesile ile tanışıp ilerleyen süreçte dostluklarının anlatıldığı, birbirine hiç benzemeyen görünüş, kılık, kıyafet, gördükleri, yaşadıkları yerler, aile kültür yaşam standardı aldıkları eğitimler, zevkleri, imkanları tamamen farklı yedikleri içtikleri vs farklı olan iki farklı karakterin yalnızlık ve hayata karşı bakış açıları yönünde benzerliği noktasında birbirlerinin aynısı olan birbirlerini çok iyi anlayabilen bu iki dostun, birbirlerine karşı duydukları sevgi birbirlerini çok iyi anlayabilmelerini diğer insanlara, döneme, savaşa, kendi ülkesindeki halk tarafından yabancılaşmaya ve sisteme karşı duydukları öfke, nefret yoğun olduğu bir anlatımdı. İlerleyen zaman, yıllar geçtikten sonra arkadaşının çok hastalanması ile ona karşı duyduğu hisleride açık yüreklilikle anlatmış dostuna karşı nasıl bir his ile uzaklaştığını arkadaşı vefatındaki vefasızlığı ilgisizliğini anlattığı bölüm derinden etkiledi beni. Kitabın sonunda da kendi iç dünyasında yaşadığı bir olayı anlatıyor yazar tiyatro için yazdığı bir eserin oynanırken seyirciye duyduğu öfke onların tiyatroyu izlerken ki yüz ifadelerinden yola çıkaracak onlara karşı düşüncelerini anlatması, oynayan kişilere karşı nefreti ve düşündüklerinin doğruluğuna inanıp kurduğu cümleler bana şizofren belirtileri böylemi olur acaba dedirtti ve o bölümü okurken Thomas şizofren olabilir mi acaba diye düşünmeden edemedim. Çünkü herkes oyunun çok iyi ve başarılı oynandığını söylemesine rağmen o kadar sinirleniyor ki oyunu en başta terkediyor tebrikleri bile alay ediyorlar benimle diye yorumluyor. ve sürekli bıkmadan usanmadan sayfalarca oyunculara seyircilere öfkesini anlatıyor. güzeldi. tavsiye ederim.

Wittgenstein'ın YeğeniThomas Bernhard · Metis Yayınları · 2018268 okunma

·

327 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.