Sedef Betil 'in okuduğum ilk kitabı. Ruh hali karamsar, bıkkın, tedirgin, mutsuz insanların hikâyelerini sunuyor okuyucuya. Toplamda on yedi hikâyesi olan kitapta hemen her hikâyenin bir çıkmazı, değişimi, seçimi, yarım kalmışlığı, hüznü ya da acısı var. Mutlu hikâye, pembe düşler bekleyen bir okuyucu için uzak durması gereken bir eser özetle. Ancak "gerek hayatın başı gerekse sonunda olan bu kişilerin yaşadığı ve yaşayacağı her türlü olaya açığım, hatta özellikle farklılık benim dikkatimi çeker" diyen bir okuyucu için mükemmel bir kitap. Hikâyeleri okurken bir beklenti içine girmemek, hikâyelerden özellikle daha büyük keyif almamı sağladı. "Aynı durumda ben ne yapardım?" sorgulaması yapmak, kimi zaman verilen kararı görüp kendini eleştirmek ya da takdir etmek, hemen her hikâyenin sunduğu durumdu. Hiç sevmediğim bir hikaye yoktu, özellikle beğendiğim ise "2. Perde, Son Sahne" oldu.
Geç kalmış değerli bir kalem, ama bu yönden de çok takdir ettiğim bir kalem oldu Sedef Betil. Diğer eserlerini de merak ettim ve okumayı düşünüyorum. Bazen şans eseri bir kitabı elde ediyor ve "iyi ki okumuşum" diyorsunuz, Kısa Karanlıklar da onlardan biri oldu benim için. Tavsiye ederim, keyifli okumalar...
