İnsan bir ağaca benzer; her kış yapraklarını döker, ilkbaharda da yeniden yaprak verir ve yeni bir güç kazanır. İnsan yüreğinin çok saglam bir işleyişi vardir. Gerektiginde güçlüklere göğüs gerer, soğuğa, açlığa,haksızlığa, iskenceye,hiyanete dayanır ama kader bir çocuk gibi kelebeğin kanadını yaralar. Yürek bu mücadeleden yorgun çıkar.
O andan başlayarak belki insan daha
güçlü, belki de hareketlerinde daha kararlı ve bilinçli olur, fakat kendisini mutlu kılan canlılığını yitirir.