Dün gece bitirdiğim aynı zamanda daha önce okumuş olduğum kitap. Sonu itibariyle bolca hüzünlenmeme ve bir müddet anlamsızca olduğum yerde durmama da sebep olan iki garip arkadaşın öyküsü. Biri adı kadar serseri olan Yıldırım diğeri de onun aksine durgun olan Musa. İki arkadaşın öyküsü anlatılırken sisteme getirilen eleştiriler ve insanların çeşitli şekillerde harcanışı aktarılıyor. Kimisi severken kimisi güvenirken kimisi umut doluyken harcanıp ayağı kaydırılıyor. Zaten bu dünya çok üzülmelerin, harcanışların dünyası değil miydi?Kitapta sıkıcı bulup atladığım yerler de oldu. Ancak kitap genel olarak okunabilir nitelikte. Son olarak Yıldırım! Güzel kalplim, serseri meleğim. En çok senin yazgına üzüldüm. Ölümün soğukluğu yakışmadı sana be. Ruhuna binlerce çiçek adıyorum, ruhum ruhunla. Vee Musa. Sana iki satır bile yazmak istemiyorum. Yıldırım'ı kendin öldürmek için mi iki defa kurtardın? Ölmek beterdi de kendi arkadaşının elinden ölmek ölümlerin en beteri değil miydi?

HarcandıkEmine Şenlikoğlu · Mektup Yayınları · 2010727 okunma

·

89 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.