17. yy dehalarından biri olan John Locke, eserinde insan bilgisinin kökü, kesinliği ve sınırları üzerine düşüncelerini belirtmiş ve epistemolojide empirizmin yani deneyciliğin kurucusu olmuştur. Ona gore bütün bilgilerimiz deneye dayanır. Bilgilerimizin yegane kaynağı olarak düşündüğü deneyimi ise ikiye ayırır: Dış deney ve iç deney. Dış deney, duyu organlarının duyumsaması, iç deney ise düşünme organının yani beynin düşünmesidir. John Locke'a göre insan duyu izlenimlerini alır almaz düşünmeye başlar. Ancak, bir duyum yoksa düşünüm de yoktur. Bu da demektir ki, zihin duyum olmadan boş bir kağıttır, tabula rasa'dır.
