Bakıyordum çünkü görmeye ihtiyacım vardı. Bakıyordum çünkü bakmayı seviyordum. Konuşmaktan gitgide daha çok nefret etmeye başlamıştım, ölmeyecek kadar konuşuyor, olabildiğince az cümleyle derdimi anlatmaya çalışıyordum. Bunun elbette nedenleri vardı ve uygulamanın sonuca katkıda bulunup bulunmayacağından emin değildim. Konuştuğumda, kendimi diğerleriyle paylaştığımda yazamıyordum. Sorunlarımla insanları boğmak yerine ki her kesin yaptığı buydu, kağıtlarla boğuşuyordum. Bir de ne zaman ağzımı açsam demek istediklerimin tam tersini derken yakalıyordum kendimi. Derken derken, demez olmuştum. Eskiden hiç susmadığımdan yakınanlar, bir süredir beni anlamakta zorluk çekiyorlardı. Belki de hiçbir zaman anlamamışlardı, bu onların kendilerini rahatlatma yöntemlerinden yalnızca biriydi.
Sayfa 10Kitabı okudu
··
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.