200! İki yüz!
Ve ben biliyorsunuz ikiyüzden fazla takma isimle yazdım. Bu belki dünya rekorudur. Bunu keyfimden yapmadım. Kendi adımla yazamıyordum, çünkü gazeteler almıyordu benim yazılarımı. Benim de kalemimden başka geçinme yolum yoktu. Gazetelere başka adlarla yazıyordum. Üç kuruş para alacağım diye… Onların çoğunu da alamıyordum. Radyoya skeçler yazdım hapishaneden. Gönderdim, cıgara parası alalım diye. Beş tane oyunum oynandı. Para almaya gittim, kendisi gelsin dediler! Başka adla olduğu için gidip onu da alamadım." Cıgara parasını alamadım. Benim hayatım da böyle geçti. Ben daima reddedilen bir yazar oldum Türkiye'de. Şimdi asıl şu dokunuyor doğrusu, dokunmuyor değil, yalan söylemek istemiyorum: Devlet bana karşı böyle tavır alırken ve büyük sermaye ve gazete sahipleri bu tavrı alırken, yakınım olan arkadaşlarım da aynı tavrı aldılar. Benden hiç bahsetmediler, benden söz etmediler. Benim yazımı, kitabımı ortaya koymamaya… Bu biraz ağır, biraz değil epiyce ağır geliyor.
·
264 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.