Çünkü bu ülkenin geleceği bizleriz...
Nasıl bıkmıyorsun?
Bu akşam, aklıma takılan bir görüntü beni devam etmeye zorluyor, masada tutuyor beni, kaldırmıyor başından dersin.
Genel cerrahi stajındayız, pol önünde önlüklerimiz üzerimizde, Hocamızın bizi sözlü için çağırmasını bekliyoruz. Grubun son üyesi de geldi, ceketinin üstüne önlüğünü giymeye çalışıyor, arkadaşımla ben de düzgün göründüğünden emin olmaya çalışıyoruz, yakasına falan bakıyoruz. Bir yandan heyecan, stres... Hastaların arasında beyaz önlükler üzerimizde, elimizde notlar, son tekrarları atıyoruz. Kim bilir kaç kere daha yaşayacağız aynı koridorlarda aynı stresi...
O sırada tam karşımızda oturan bir teyze gözüme çarpıyor, dikkatle ve tebessümle bakıyor bize, belki ben fazla romantiğim ama öyle bir bakıyor ki "bu ülkenin geleceği bu çocuklar işte" der gibi...
Bugün bana güç veren işte o bakış ve nice dualar amcalardan, teyzelerden aldığımız... Bazen sadece geçmiş olsun dediğimiz için, bazen kapıyı açtığımız için, bazen hastanede asla yerini bilmediğimiz yerleri ısrarla sorsalar da bilmiyoruz dediğimiz için ya da o an beyin firtınasıyla zihnimizde çıkardığımız hastane haritasıyla tahmini verdiğimiz cevaplar için... "Amca sen 3 kat yukarı çık, yoğun bakımdan sağa dön, orda da bulamazsan yine sorarsın."..
Hastalarımızı iyileştirirken gülümsetebilmek için bize bıkmak, yolu bırakmak, yola yatmak yakışmıyor...
Çünkü bu ülkenin geleceği biziz.
(Nükleer Tıp - Çocuk Cerrahisi sınavı öncesi bir takım düşünceler...)
3 Kasım 2022
··
126 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.