Kilisenin, çocukların kapısını açmamasından şikayetçi olduğu bir zamanda, câmideki çocuk sesinden rahatsız olmak, bir oyun sırasında dağılan bir avize için çocuğun kalbini kırmak, bir cam parçasına bir çocuk feda etmek, bütün bunların üstüne “Neden bu çocuğu camiye getirdin?” dercesine dönüp babasına bakmak, bir cihetle, Allah Rasûlü’nün kapılarını sonuna kadar açtığı camileri çocuklara kapatmak, diğer yönüyle ise nimet-i ilâhiye şükürsüzlüktür.