“Dünya birbirini arayan ruhlarla dolu. İki satır konuşabileceğimiz, gülüşün ve hüznün kıvrımlarında birlikte kaybolacağımız sahici insana susamış durumdayız. Göğe aynı aşkla bakabileceğimiz, etten ve kemikten olduğu kadar acıdan ve gerçekten yapılma soylu ruh arkadaşları. Onunla yürürken ve ona yürürken kaybolmaktan korkmadığımız, kalplerini kendimize pusula bellediğimiz, maceramızı yüzlerinde seyrettiğimiz, hayatlarını birbirimize tanık kıldığımız dostlar. Şu kalabalık dünyada ancak birbirimize ilticâ etmekle serinlediğimiz yol ehli. Kalbini dosta açan, mucizelere de açar.” Aradığımız, kendimiz; kendimizden bir parça değil mi? İnsan kendini keşfetmedikçe, anlamını bulabilir mi?

Başı Sınuklar İçin KılavuzKemal Sayar · Kapı Yayınları · 20193,359 okunma

·

85 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nûr