Türk edebiyatında “fantastik” kitapların noksanlığından dem vururuz hep.
Bize ait olmayan ithal bir türmüş gibi gelir o masalsı evren.
Hayatı bu kadar gerçek ve bu kadar trajik yaşayan bir toplumda fantastiğin küçümsenmesi elbette normal geliyor bana. Maslow’un “İhtiyaçlar Hiyerarşisi”nde üst sıralarda yer alan bir zevke hitap ediyor “fantastik edebiyat” sanırım. Öte taraftan, Orta Asya ve Arap coğrafyasında mayalanmış olan “masal geleneği” bir o kadar da içimizden bizim.
Fantastiğin ta kendisiyken ona bir o kadar uzak oluşumuz da ayrıca trajik…
Gelelim “Şairin Romanı”na, işte bahsettiğim tüm bu olumsuz süreçleri elinin tersiyle iterek sıfırdan bir dünya kuran ve bu romanın tamamını yekpare bir şiir formuna sokan Murathan Mungan gıcır gıcır “fantastik-şiirsel” bir eser çıkarmış ortaya.
Acelesi olmayan, polisiyeye de göz kırpan fıstık gibi “edebi” bir roman. Parça parça her çiçekten bal alan, Doğu ile Batı’yı sentezlemeyi başaran 15 yıllık bir emeğin ürünü.
Romandaki aforizmaları birleştirerek ortaya uzun bir şiir çıkarabilirsiniz aynı zamanda.
Çeşitli gerekçelerle On Üç Dolunaylı Yıl Şenlikleri’nin yapılacağı Odragend’e doğru yola çıkan “Bendag, Moottah, Gamenn, Zeey ve Tagan”ın merak uyandıran öyküsünü zekice bir oyunla kurguluyor Murathan Mungan. Bir dolu fantastik detayla zengin bir hayal dünyası istiyor okurundan.
Ve en çok da SABIR.
Ben yaklaşık 300 sayfa sabrettim. Evet yanlış duymadınız, neredeyse romanın yarısı... Çünkü olaylar ve karakterler fazla “uydurma” geldi en başta bana. Fazla didaktik bir anlatım vardı. Roman bittiğinde ise sabrımın ödülünü muhteşem bir kurgu ve final ile aldım.
Bu nedenle romanı günlük olarak kararında okumakta fayda var.
Siz bu romanı okudunuz mu? Beğendiniz mi? Ne düşünüyorsunuz?
