Marcel Proust 'a göre; 'Kitapları kitaplara bağlı kalarak eleştirmek daha sağlıklı bir yöntemdir.' Lakin bugün yapacağım inceleme biraz daha farklı olacak. Ben Proust'cu eleştirme yönteminden ziyade

Sainte - Beuve ' nün savunduğu eleştiriyi yapacağım. Sainte beuve' ye göre ise ' Bir kitabı, yazarın kişisel görüşüne bağlı kalarak eleştirmek daha doğru bir yöntem.' *** Asıl kısma geçmeden önce kitabı yorumlamak gerekirse. Anlatımı gerçekten çok hoşuma gitti. Yazar açlığı o kadar etkileyici bir biçimde kaleme almış ki ana karakterle birlikte sizin de tek düşünceniz; acaba karnını doyurmak için para bulabilecek mi yada yiyecek bir şeyler bulabilecek mi oluyor. Kitap süresince asıl ilgilendiğim şey ise betimlemeleriydi. O kadar güçlü bir anlatım yapmış ki sanki oradaymışsınız hissi veriyor. Ana karakterin hissettiği acıları hissediyor, üzüntüleri sizde yaşıyorsunuz. Kitabın verdiği gerçek açlık duygusunu hiçbirimizin gerçekten anlamasına imkân yok tabiiki. Bu yüzden açlık hakkında beylik laflar etmeyeceğim. Lakin.. birazcık empatininde kimseye zararı olmayacağı düşüncesindeyim. Kitabın yazarı olan Knut Hamsun bir bakıma kendi otobiyografisini yazmıştır diyebiliriz

Açlık için. Zamanında yazar olacağını belirtmesine rağmen kimseden destek alamayan, kitabı için yayınevi bulamayan, parası tükenen, aç kalan, yoğun iş temposunda bile kitap okumayı bırakmayan bir adammış Hamsun. Hatta Amerika'da yaptığı biletçilik mesleğinde kitap okuduğu ve bu yüzden yolcularla ilgilenemediği için işten atılmış. Ne acı... ( Romanında ki ana karakterde kendisi gibi okumayı ve araştırmayı çok seviyor, sürekli gazeteye makaleler yazarak para kazanmaya çalışıyor. Tek istediği yeteneğini birinin keşfetmesi ve 10 kron fazladan alabilmek. ) *** Gelelim şimdi de asıl meseleye. Kitaba bu kadar methiyeler düzerken birde ne göreyim yazar tam bir Nazi seviciymiş. Ne kadar iğrenç! Çıldırmamak elde değil! Tek düşündüğüm şeyse koca bir Neden? idi..... İkinci Dünya Savaşı sırasındaki siyasi görüşleri bir anlamda kendisini mahvetmesine yol açmış. -Nazileri destekliyor; kendi ülkesi Norveç’i, Hitler işgal ettiğinde, faşist işgale direnenlere “silah bırakın, direnmeyin!” diyor. -Nobel Edebiyat Ödülü’nü Hitler’in propaganda bakanı Joseph Goebbels’e hediye ediyor. -Hamsun’un eşi Marie ise Almanya’da şehir şehir dolaşarak okuma toplantılarında Hitler propagandası yapıyor. Norveçli halk bu olaylar karşısında tepkisiz kalmayıp Hamsun'un kitaplarını piyasadan kaldırıyor ve hatta ellerindeki kitapları da yazarın bahçesine atıyorlar. Ne acı ne üzüntülü. Hayır hayır üzüntüm yazara değil. Ben katil Nazilerin kıydığı canlara üzülüyorum, Hamsun'un bahçesine fırlatılan kitaplara üzülüyorum...

Knut Hamsun kitabının bir yerinde şu cümleyi geçiriyordu; " Fazla gururdan ölebilirdi insan. " Birgün denk gelebilseydim yazara şunları söylemek isterdim; " Oslolular kapısının önüne kendi yazdığı kitaplarını fırlattıklarında da aynı gururu yaşamış mıydı? "