Veba metaforunu kullanarak terk edilmişlik duygusunun, uzun vadede karakterleri güçlendirecekken içini boşaltmaya başlamasını; fiziksel ve moral açıdan güçsüz kalmanın acısını; uzun,karışık cümlelerle betimleyen ve bunları müthiş benzetmelerle destekleyip aktaran bi roman.
Gelgelelim yazar konunun suyunu öyle bir sıktı ki son bölümler benim için adeta eziyet oldu.Bi Fahrettin Koca'yı radyoya çıkartıp günlük vebalı sayısını açıklatmadı kaldı sanki Korona kapanmalarını tekrar yaşadım. Tavsiye eder miyim ben de kararsız kaldım. Okuyup kararı kendiniz verin :)