Şimdiyse Zahir bekliyordu, gözlerini sımsıkı kapatmış, kollarını incelenmek için uzatmıştı. Manau bir yudum daha aldığı sukabağını yere bıraktı. Ellerini, kesik kolların uçlarına koydu ve sert, yamru yumru deriyi avuçlarında hissetti. Zahir'in sağ kolunu bileğinden tuttu ve başparmağıyla yaranın üzerinde dolaştı. Kesilip nedbeleştiği yerde deri kıvrılıp içeriye dönüyordu, bir lavabo deliği ya da topraktaki bir yarık ya da kurumuş, girintili çıkıntılı bir dere yatağı gibi.
"Yedi yıl oldu" dedi Zahir gözlerini açınca. "Bugün tam yedi yıl."
Manau hiç sorgulamamıştı. Ev sahibinin kesik kollarını feci bir doğuştan kusur, Zahir'in hep çektiği bir eziyet olarak düşünmüştü. Tabii ki doğru değildi bu. Doğru olmadığını biliyordu. Ama yine de çok irkiltici bir şeydi: Yedi yıl önce bugün Zahir şakağını kaşıyabiliyor, sigarasını kendisi yakabiliyordu.
Karısıyla sevişirken on olanağı daha vardı. Manau kendi ellerine baktı ve birer mucize gibi göründüler gözüne. Parmak eklemlerini çıtlattı, çok hoş birer çıt sesi çıkardılar. Parmaklarını kımıldattı, sonra Zahir'in onu seyrettiğini fark etti.
"Özür dilerim."
·
90 görüntüleme
Kolunun kesik yeriyle yüzünü ovuşturdu. Bayram günlerinde Zahir, kafayı çektikten sonra karısına kollarına püsküller bağlatırdı. Kırmızı ve beyaz. Manau görmüştü Zahir'i, bütün olayı görmüştü. Kadın onun kesik kollarına dokunurken usul usul hareket ederdi, üzerindeki yamru yumru deriye masaj yapar gibi, nazikçe, taparcasına. Elbette kadın da Zahir'in ellerini özlüyordu ama kadının o kesik kollara gösterdiği müthiş özeni görünce bunu kesinlikle düşünemezdiniz. Kadın onlara bir yığın çiçek bağlardı. Sonra, müzik adamakıllı başlayınca Zahir davul ve flüt eşliğinde dans eder, kollarını kuşlar gibi çırpardı.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.