ne acaib bir zamandır hiç yârânım kalmadı
yariğarım çıktı ağyar hiç gümanım kalmadı
gül gibi güldükçe güller açılırdı bir zeman
ağlamadan ğayri dermanım kalmadı
bir onulmaz derde düştüm fikrimde yoktur çaresi
akl-ü fikrim bitti gitti izanım kalmadı
bir acaib rüzigar esti bahar-i ömrümde
erdi hizan gönlüme hiç hoş zemanım kalmadı
etmedin nefsim bana yar
ey ruhum nettim sana
nur böyle zulm olur mu
hanümanım kalmadı