Hakikat Sevgisi -3
Bilimsel araştırma ve tartışma, kişisel komplekslerin yarışması ya da tatminine alet edildiği zaman bütün değerini ve saygınlığını yi tirmesi yanında, nesnel gerçeklerin açığa çıkmasına da asla yardımcı olmaz.
Bu yüzden O'na göre etik ve ahlaktan yoksun bir bilimsel faali- yetin men edilmesi gerekir.
Bilimsel tavır gerçekte, bir eğilimden ibarettir ve diğer bütün eği- limler gibi, kişilerde ne tam bir ayrıklık, ne de değerle tam bir uyum içerisinde asla ortaya çıkmaz.
Normal şartlarda kendine hakim olma, day-ranış tutarlılığı ve hakikati söyleme tutkusu bilim adamının ahlakını karakterize eder.
Bir ilim adamının düşünce ve araştırmalarına güç ve etkinlik kazandıran, bir bakıma, bu ahlâki değerlere uygunluğudur.
Bilgi Ahlâkla bütünleştiğinde tam bir fonksiyon kazanır.
Cesaret ve tu-tarlılıkla dile getirilemeyen doğrular, kolayca unutulmaya yüz tutar.
İşte Ebû Hanife'nin ismini ebedileştiren, düşüncelerinin çok geniş insan kitleleri tarafından benimsenip uygulanmasına yol açan etken, bunların içerikleri kadar ortaya konuş tarzı olsa gerektir.
Ondaki hakikat arzusu, hiçbir engele boyun eğmeyen bir açık yüreklilikle doğruları ifade etme ye yönlendiriyordu. Özellikle resmi makamların ortaya koydukları hatalı ya da isabetsiz hükümleri hiç çekinmeden eleştirebiliyordu.
Daha da önemlisi ilmi kanaatlerini açıkça dile getirmesi ve savunması yanın- da, bunlara aykın düşünce ve uygulamalara cesaretle karşı koymaya çalışıyordu.
Yaşadığı dönemdeki devlet adamlarının bütün ısrarları- na resmi görev kabul etmemesi, tamamıyla ilmi kanaatlerine aykırı bir duruma düşmeme kararlılığından ileri geliyordu.
Hatta bu uğurda çeşitli eziyetler çektiği, işkencelere maruz kaldığı iyi bilinen bir husustur." İslâm Dünyasının birçok sıkıntısının, devlet adamlarının aydınlar üzerindeki tahakkümünden ve aydınların devlet adamlarına boyun eğmesinden kaynaklandığı dikkate alınırsa, bu tavrın ne kadar önemli olduğu daha iyi anlaşılır.
Sayfa 170Kitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.