·
66 görüntüleme
Yorumunuzda eksiklikler olduğunu düşünüyorum, şöyle ki: öncelikle kitap "anlamsız şiir yoktur" diye bir şeyi savunmuyor. Hatta bununla beraber çok anlamlılığı ve anlamsızlığı da sizin söylediğiniz gibi ele almıyor. Anlamın şiirde zaman zaman açılıp kapandığını ve böylelikle okuyucuya ipuçları verdiğini (ki bunun için kitapta 'Arkadaşlar' isimli çok güzel bir örnek var) ama devam eden dizelerde ise anlamın kasıtlı bir şekilde dağıtılmasından söz ediliyor. Durum böyle olunca da bu akılla algılanan bir şeye dönüşmüyor ; aklın ön ayak olduğu ancak sözcüklerin zihnimizde yarattığı imgenin bize anlamları sezdirdiği bir şeye dönüşüyor. Anlamsızlık her şeydir çünkü anlamı ortaya çıkarır. Yani kısaca söylenen şey anlamsız olmak değil, anlamsızlığı anlamı sezdirmek için aracı olarak kullanmak - ve yine anlatmak demiyorum sezdirmek diyorum.
Merhaba, bu denli taraflı bir yorumu dikkate almanıza şaşırdım. Burada bahsim kitapta geçen birkaç şiir değildi muhtemelen, çünkü “Zarla dönmeyecek şans” ile “Bir günün sonunda arzu” şiirlerini yıldızlamıştım. Kitap elimde olmadığından “Arkadaşlar”a bakamıyorum. Anlamsızlığı bir hiç noktası gibi tanımlayabildiğimden çevresine de bir varlık biçemiyorum. Okuduğum modern şiirlerin çoğunu -ki oldukça kısıtlı bir ölçek- bir akış sunduğunu savunan sözcük karmaşaları olarak görüyorum. Bir iç sıkıntısı şair işte bir şeyler yaşamış görmüş ama söylemeye de niyeti yok gibi, bana yalnız biraz hissettirmek istiyor. O hiç noktasının da bir derinliği olabileceği ve etrafını kazıp o silüeti çıkarmak gerektiğini anlıyorum, bunu güzel yapan şiirler de var. Yine de belli belirsiz bir çerçeve çizip bırakılması çekingen bir tavra sokuyor şiiri. Ben istiyorum ki sözcükler haykırsın bağzı şeyleri. Sanki İlhan Berk tam da bunu istemiyormuş gibi gelmişti okurken. Bunlar hep fikir tabi.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.