Ayrılık Müziği. Şuraya yüzlerce kez iyi ki yazsam, yine de az kalır sanıyorum. Başka bir kitabını seçmiş olsaydım yine de böyle etkilenir miydim, bilemiyorum. Mükemmel bir tanışma oldu.
Bayıldım. Hayran kaldım. Tutuldum. Dağıldım. Tekrar tekrar okudum bazı sayfaları… Bir ilişkinin dinamikleri, bu dinamiklerin zaman içindeki evrilişi, sonu gelmeyen çatışmalar ve ilişki içindeyken yapayalnız kalışlar… Tüm bunlar ancak bu kadar yalın ve eksiksiz bir şekilde ifade edilebilirdi.
Bununla beraber, Duras, karakterlerin mimiklerini ve hareketlerini de öyle kusursuz bir biçimde tasvir etmiş ki; hikayelerini okumakla kalmadım, bizzat yanı başlarındaydım sanki. Onlar sustuğunda benim içim de sustu, onlar buruk bir biçimde gülümsediklerinde ben de aynı öyle gülümsedim, onlar ne yapacaklarını bilemediklerinde ben de dağıldım. Ben de onlar gibi çaresiz hissettim, ben de düne baktım, ben de dünden kopamadım bugün. Epey temas etti bana kısacası.
Ayrıca kendisinden zihnimde çalan “Bir ayrılık şarkısı seeeç…” tınısı için özür diliyorum… En son isteyeceğim şeylerden biri Duras’ın adını Tatlıses’in adıyla beraber anmak olurdu herhalde. Ama ne yapayım, ben değil, zihnim çalıyor… Her neyse… En nihayetinde Duras’ı daha çok okuyabilmek için sabırsızlanıyorum artık!
