İçinden geçtiğimiz bu zor günlerde, elime ne bir kitap alasım geliyor ne de bir şeyler yazasım. Kendimi, hep şu soruyu sorarken buluyorum; ‘peki şimdi ne olacak?’ Umudumu diri tutmaya çalışırken bile kendimi suçluyorum, bu kadar iyimserlik sence de abartı değil mi diye? Cevabını bulmak veya da çözmek değil amacım. Sadece çözümlemeye çalışıyorum zihnimin içinde. Yer sarsılıyor, gökdelenler sarsılıyor ama bazılarının bırakın yüreğinin sarsılmasını, gözleri bile dolmuyor. Biz onların yerine de ağlıyoruz, onların yerine de sarsılıyoruz. El insaf diyoruz mesela, kulaklarımız yalana alıştı diye doğruları dinleyecek olanları yok saymıyoruz örneğin ya da vazgeçmiyoruz güzel günlerin geleceği inancından. Biz sadece çok üzgünüz, insanlarımızı kaybetmenin, insanlığımızı kaybetmenin derin yasını tutuyoruz. Bari bırakın acımızı yaşayalım, bari bunu da içimize gömmeyelim, dağlara taşlara kızalım bari, feryat edelim figan edelim. Hepimiz çok yorgunuz, hepimiz.