Genellikle kitapçılarda bu tarz kitapları gördüğümde tercih etmiyordum. Çünkü ağzım, tarz olarak bu kitaplardan yanmış olduğundan içinde daha çok devamlı olay içeren romanları yeğliyorum. Ama bu fikrim bu kitabı okuduktan sonra değişti. Neden mi? Çünkü bu tarz yazılan kitaplarda ya vıcık vıcık aşk cümleleri karşıladı beni ya da kendini öven, kendi fikrini sanki ona sormuşuz gibi cevap niteliğinde aktaran yazarlar buldum. Bu kitapları sevmememin nedeni benim gibi düşünmemeleriymiş meğer.
Ali Lidar içimden geçen her cümleyi düşündüğüm söyleyemediğim her anı kitabında aktarmış. Benim gibi düşünen biri olunca zevkle okuyormuşum meğerse. Bayıldım. Bayılmak az kalır. Tüm kitaplarını okumak istiyorum hatta.
Kendisinin benim gibi bir öğretmen olması mı, mesafeyi benim gibi sevmesi mi bilmiyorum ama kendimden çok şey buldum hatta kendimi buldum kitapta.
“Mesafe İyidir” adlı yazısına imzamı atabilirim. En beğendiklerimden oldu. “Resimsiz Gözyaşları” yazısı ise beni son zamanlarda en çok ağlatan yazı oldu. Birkaç sayfalık bir öykü bile beni birçok acıklı kitaptan daha çok ağlatabildiyse bu adamda bir şeyler var demektir.
Son ana kadar benmişim gibi hissettim demiştim zaten ama kitabın son cümlesi de beni buna emin kıldı. Gördüğümden beri en sevdiğim en inandığım alıntı olan cümleyi yazmıştı.
Jean Paul Sartre’ın bir cümlesini.
“Cehennem başkalarıdır.”
Bir tane alıntı paylaşacağım. Elimden gelse bazı yazılarının hepsini paylaşmak isterdim. Ama en sevdiğimi sizlere sunuyorum.
Şeyler onlardan uzaklaştıkça güzelleşirler, yaklaştıkça da çirkin görünürler….Herkes herkesle anlamsız ve gereksiz bir şekilde yakın olmak istiyor….Öğrenci, öğretmeni, yazar okuru,yöneten yönetileni, maşuk aşığı… Herkes herkesi aldatma derdinde. Niye mi? Yukarıda anlatmaya çalıştım, çok yakınız da ondan.
İyi ki kitaplar var!..
