Z Raporu
Ali LidarYorumlar ve İncelemeler
Z RAPORU- ALİ LİDAR
Yazarın okuduğum ilk kitabı. Bir okurun ( 
Mikail Balcı ) kitap hakkında öyle güzel bir incelemesini okudum ki, dedim ki bu kitabı kesinlikle ben de okumalıyım. Aradan epey zaman geçti, kütüphaneye başka bir kitap almaya gittiğimde o kitabın şu an başkasında olduğunu söylediler. Ben de kitap rafları arasında kendime yeni bir liman ararken birden
168 syf.
9/10 puan verdi
Minik minik hikayelerden ibaret 
Ali Lidar kitabı. Tam olarak yazarın hayatına vakıf değilim, ama nedense benzer hayatları yaşadığımızı düşündürüyor. Google'da arattığımda yine ekim doğumlu bir yazar çıkıyor karşıma. Hiç şaşırmıyorum artık en beğendiğim yazarların hepsinin terazi burcu oluşuna. Kafa yapımız, olaylara bakış şeklimiz aynı, okurken anlıyorum. Gelelim kitaba. Keyifliydi, zira cümleleri kullanmasını çok iyi bilen bir kelime virtüözü kendisi. Şiirleri kadar hikaye kitapları da güzel. Hepsinde içinde biriken isyanı anlaya biliyorsun. Bazen küfürlü bir dil kullandığı doğrudur, ama aşırı samimi geliyor ve rahatsız etme boyutunda değil. Ve en önemlisi duyguyu veriyor, ama okurken yorulmuyorsun. Okuyun, okutturun, cidden başarılı.
Kitabın son sayfalarından en sevdiğim bölümü paylaşmak istiyorum:
''Bana, bitti denilen şeyin, bitti denilen yerde, bitti denir denmez nasıl bitebildiğini anlatabilecek biri varsa, söz ilk biralar benden. Saatlerce ağladıktan sonra makyajını tazeleyip alışverişe gidebilmenin aslında ne kadar normal olduğunu anlatabilirse biri bana, öldükten sonra ona organlarımı bağışlayabilirim. Birileri bana, bütün hafıza kuramlarına meydan okurcasına "unutmak istersem unuturum" diyebilmenin, üstelik söylemekle kalmayıp bunu yapabilmenin nasıl olduğunu gösterirse her sabah ekmeğini alıp evine kadar götürürüm yeminle. Balık tutmayı öğretmeyin bana, balık da vermeyin. Becerebiliyorsanız balık olmayı öğretin ... N'oldu? Yemedi dimi?''
Yemedi..
İnsanların değerleri onlarla beraberken değil anı olduklarında anlaşılıyor.
Felsefe öğretmeni olan yazarımızın kendinde has bir üslubu var.Diğerlerinden ayıran bambaşka bir tarzı...Aynı duyguyu 
Yolun Başı bu kitabında da hissetmiştim.Aslında biraz argo sözcükler kullanmış fakat aşırı derecede rahatsız edici değil.
Uzun zaman önce arkadaşımın önerdiğini bu kitabı kütüphanede karşıma çıkınca okumaya karar verdim.Eğer kafanız doluysa ve biraz farklı şeyler düşünmek,kendi düşüncelerinizden uzaklaşmak istiyorsanız bu kitap tam size göre.Aslında yazarımız biraz depresif,düşünceli ama bu kitabı sıkıcı hale getirmemiş.
İçeriğine gelecek olursak yazarımızın kısa hikâyelerinden oluşuyor kısa olması sebebiyle de bir çırpıda okuyabileceğiniz bir kitap.
Yazarımız kendi dünyasını belki hepimizin kendinden bir parça bulabileceği şekilde aktarmış.Çoğu hikayesinde düşünce yüküyle karış karşıya kalıyorsunuz ama bu sizi rahatsız hissettirmiyor.Aksine düşünce dünyasına sizde katılıyorsunuz.
En çok Ramazan'ın hikâyesinden etkilendim.Bir kesit bırakmak istiyorum:Ramazan'ın belleğimden hiç çıkarmayacağım kocaman bir gülümsemesi var.Başka da hiç bir şeyi yok.Ramazan'ın bir resmi bile yok!
Bu kadar değer verir gibi görünürken nasıl da değersizleştirdik insanları?