Şuana kadar okuduğum bütün şiir kitaplarının sonunda ruhumda bir buhran kalırdı, ilk defa böyle bir şey hissetmedim çünkü şiirler baharın gelişini kutluyor gibiydi. Çoğu doğayı, hasat zamanının getirdiği coşkuyu yansıtıyordu.
Güzel miydi?
Evet, okurken sıkılmadım. Kitaba başlamamla bitirmem bir oldu nasıl sona geldiğimi anlamadım. Bu arada sonda 
Leyla Erbil ile ilgili bir anıya yer verilmişti.
Bana hitap etmedi ama zaten edebiyatımızın önemli öykücülerinden biri olan Sait Faik'i bir şiir kitabıyla tanımaya karar vermiştim. Bende bir önyargı oluşturmadı, muhtemelen öykülerini de yakın zamanda okurum.
Bu arada liseden beri Türk yazarların eserlerinin tarihine dikkat ederim, bireysel mi yoksa toplumcu mu yazıyor diye hangi akımda olduklarına bakmak benim için alışkanlık gibi bir şey oldu. Bu kitapta bireye veya topluma yönelik bir mesaj ya da onları yansıtma göremedim. Sanki Sait Faik'i yaşadığı dönemden koparıp bağa bahçeye koymuşlar da otur yaz demişler gibiydi. Güzeldi ama tekrar okuyacağımı sanmıyorum çünkü duygusal olarak bir fark yaratmadı.
·
399 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.