Tünelin sonuna vardı varacaktı. Kurtuluş umudunun son çırpınışıyla, bedenini biraz daha kaydırabildi. Başı boşluktaydı şimdi. Kollarını, başının yanindan geçirdi. Kolları da boşluğa değdi. Topuklarıyla bir kaç kez çırpındı. Başının, kollarının boşluğa kavuşmuş olmasından umutlanarak, bedenini çevirmek istedi. Bu umuda yönelmek, göğsünün yer yer parçalanmasına neden oldu. Duraladı. Boynunu iyice kıvırarak uçuruma baktı. Sonsuz bir boşluktu. Güneş bile, bir toz parçası gibi küçümsenebilirdi. Biraz daha ilerleseydi, dönmeden uçacaktı. İnlemeye başladı. İniltileri, boşlukta umulmaz, korkunç çığlıklara dönüştü. Ağlıyamadı. Durumu, ondan ağlamayı da esirgemişti. Sesinden korkmuş, gözlerini yumduğunda, kanlı başı boşlukta duruyordu.....
Sayfa 17 - Yazko YayınlarıKitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.