Onu sevindirmek istedim albayım, Sevgi sevin dedim. Sevgi uyuyordu, ben uyumuyordum, aşkımızın geleceğini hazırlıyordum , kendimle konuşurken bile onun hoşuna gitmeğe çalışıyordum, ara sıra gidip onun uyuyuşunu seyrediyor güzel sözler söylüyor ve şakalar yapıyordum. Demek onu seviyordum, demek onu seviyorum diyordum kendi kendime. Olmadı, kısmet değilmiş albayım, güzel söz söylemekle olmuyormuş. Uyanınca boynuma sarılmıştı uykulu kollarıyla. Ben de bütün iş bundan ibaret diye sevinmiştim, esas meselelere boş vermiştim, çok şaka yapıyorum diye beni azarlamıştı, çünkü gülmesi için ısrarcı oluyordum, ondan azarlamıştı, beni bu kadar seven ve ikide bir kollarını boynuma saran kadın neden böyle önemsiz bir mesele için beni azarlamıştı ? İyi niyetlerle iyi eserler verilemeyeceğini neden hatırlatmıştı ? Neden neden neden albayım ?
·
102 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.