Bir gece müthiş bir gevşeme duygusuyla uyandım. Sanki bir el gelmiş, kalbime dokunmuş, kederli kalbimi şefkatle okşamış, içimdeki öfkenin kirlerini yıkamış, kalbimin içine sükünet serperek gitmişti.
Bir ağacın altında otururken görmüştüm onu. Beni yanına çağırmıştı. Onu görür görmez, içimdeki öfkenin çoğu yok olmuştu zaten.
"Ben peygamberim." demişti. "Ben de senin gibi kederliyim. Senin yaşadıklarını ben de yaşadım. Benim de elimden bir şey gelmiyor."
"Benim de elimden bir şey gelmiyor." cümlesini o yaşımda "Ben de ölümlü bir insanım ve kendi ölümümü bile engelleyemedim." diye algılamıştım. Kalbimi gevşeten ve Allah'a duyduğum öfkenin kirinden yıkayan cümle buydu. O bile ölüyorsa, benim annem de ölebilirdi. O bile küçük yaşta annesiz kaldıysa, benim annem de ben küçükken ölebilirdi. Kör talih gelip beni buldu hissi o an yok olmuştu
Yakınlık
··
69 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.