Değersizleştirildiğimiz her bir gün rutin hayatımızın kısırdöngülerinde küçülüp un ufak oluruz. Alışkanlıklarımız, yapıp ettiklerimiz, aile, akraba ve arkadaşlar tarafından çerçevelenmiş hayatımızda fazla uzağa gidemediğimizden zaman içinde istemediğimiz, bize ait olmayan bir şeye dönüşürüz. Bu yetmezmiş gibi başkalarının bizi nasıl gördüğü ile ilgili ön yargı kalıplarıyla mücadele ederiz. Bir süre sonra pes eder ya da kabullenir, dönüştüğümüzü sandığımız halimize inanmaya başlarız. İşte yok oluş o an başlar. Kendimiz olmaktan tamamen koparız.
