Bir yolculuğa çıktım. 17 saat... sadece 4 saat uygulamaya koydum, neyse ki dönüş 15 saat. Pederle papaz olduk, annem ise öcü gibi bakıyor. Neydi bu kadar batan? Sevdiklerimi mutlu edebilmek için bindiğim o otobüs topuyla aramı bozdu yarbay. 45 günlük bir kokusuzluk süreci başladı benim için, ama bazı kokularını alamamak yemeksizlikten daha da fazla parçaladı beni. En büyük isteğimi yerine getiremedim ki? Elimden ne gelirdi? Neden fareyi çorbana koydun, senin yüzünden nelerden mahrum kaldım bir bilsen... Tabi ki söylenenlere inanmadım, neden inanayım? Söz davranışın yansıması olamaz, nasıl olabilir? Gözler kalbin aynasıdır yarbay. Benim gibi bir yaralı düşmeden kabullenemez ki. Yalan söylediğini anladım, takip ettim. Gördüm. Gözümü kapattım. Sesler arttı. Kulağımı tıkadım. Duramadım. İlerledim. Devam ettim. Baktım. Korktuğum manzara gerçekti. Devam etmek istedim. Ama yıkıldım. Hareket etmeye gücüm kalmadı. Nefes almayı denedim. Olmadı. Gözlerim tamamen kapandı ve kısa süreli huzur başladı... -"Evladım, ne yapıyorsun burada?" Beni uyandıran bir amca. Yerden kalktım. Evet, her şey gerçekti. Asıl huzursuzluk şimdi başladı. Nasıl atlatabilirdim? Atlatamazdım ki dibimdeydi. Mümkün mü? Çaresizce oturdum, kalktım; yatağıma gittim. İnsanlardan iğreniyorum, ama iyi ki çocuklar(Tutturanlar) var; yoksa seni beni kim ayakta tutacak? 6 yaşındayım... ağlıyorum. Ama inan bana, yaşanacakları bilsem sesimi kısar. Bir daha konuşmamayı dilerdim... başlarda bir tehdit, ardından bir gürültü... Küfürlü konuşmalar, yoğun hakaretler, yoğun sinir, duygu köpürmeleri... konuşsam kim anlar, durdursam kim umursar? Çok küçüğüm. Ağladım. Sinir arttı. Ama o son bıçak gösterimi olmadı. Başlarda nefesimi tuttum, bırakamadım. Kalp atışım yükseldi. İlerleyemedim. Gözler karardı. Bedenim artık ağır geliyor. Hakan oyundan çekildi. "Hakannnnnnnnnnnnnn!" "Gözlerini aççççç!" "Ses ver!" "Her şey şakaydı" 2 günlük bir tiyatro. Ardından yüzüme bakılmadı. Köprü çoktan geçildi. Atladığım nokta ise köprünün üzerinden hiç geçilmemiş olması, başlangıç noktam zaten ileride. Kim niye dayı olarak görsün ki beni. Devamı geldi mi, geldi. Durmadı. Tükettiniz beni, nasıl duygu besleyebilirim ki size. Az önce 16 yıl önceki bir olayı nefesimi tutarak yazdım, anılar kafada kalıyor değil mi Yarbay... Tek darbelik canım vardı; paramparça oldum... İnanmak istedim, doğruluğunu bile göremediğim yalanlara. Kök 2 ile çiftleştirdim, sonucu transandant çıktı. Bağırdım, kimse yoktu. Ağladım, gören olmadı. Yokluğa düştüm, ulaşanlar arayamadı. Bilmem ki, burası neresiydi? Koşturdum. Susuzum. Uyumadım. İnandım. Hatam buydu, ama orada değildin ki? Neye inanmıştım o zaman? Bilmem, belki de ulaşamadığıma. Bir çocuk yanıma yaklaştı, abi gözyaşların çok güzel gülüyor dedi kerata. Dokundum ve onu kaybettim. Hiç orada değildi ki. Bir kutu vardı elimde. Sana hazırladım. Benimle dönmemesini dilerdim. O döndü. Ben yerimde kaldım. Hareket edemedim. ÜZÜLDÜMAMAYARGILAMADIMKÖTÜLEMEDİMHİÇBİRZAMANDÜŞÜNCELERİNİ HORGÖRMEDİMSUSTUMKÖŞEMEÇEKİLDİMSADECEANLAMAKİSTEDİMFAZLA GÖRDÜNÜZGÜLÜMSEDİMDELİRDİMAKLIMIKAYBETTİMDEVAMETMEYEÇALIŞTIMAMABUİMAJBANAÇOKYAKIŞTIACININTATLITEBESSÜMÜNASILBIRAKABİLİRİMKİ YÜZÜMDEN Log1000000000000000000000000000000 0602 18 45 Kısmi integrasyon. Landa. e. pi. Ne kadar canımı yakan iğrenç değerlersiniz, farkında mısınız? En küçük değeri epsilon ile gösterdin Atay. Ama hayatta epsilondan daha küçük pozitifler de var. Sinüs ulaşamadı ama olsun, belki de fazla masumdur. #202746938 Belki de hiçbir şey anlamadın okur, hakkın. Çoğuna göre büyük olmayan yaşantımın en kırıcı ve iğrenç anları. Anlamaman için çok uğraştım. Beni anlama. Beni yaşarken anlama. Beni unut. Ben de köşeme çekilemem. Neye hakkımın olduğunu bilmiyorum Albay (hayır Yarbay değil). Fakat, Allah kahretsin insan okuyup anlamak da istemiyor yarbayım, böyle budalaca bir isteğe kapılamıyor, tükenmişlik seni çevreliyor.. Bir yandan da öncekinin etkisi geçsin istiyor, yeter zıkkımın kökü ne kadar daha uykumu böleceksin diyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çapraşık duyguların altında eziliyor. Fakat benim de etkiden kurtulup, okumaya devam etmeye hakkım yok mu yarbayım? Var. Ama sen kimsin ki? Sevgili okur, sen oradasın biliyorum ama ben neredeyim?

TutunamayanlarOğuz Atay · İletişim Yayınları · 202061,8bin okunma

··

6 artı 1'leme

·

19,8bin görüntüleme

medine

@mdnyns_7 ·

18 Nisan 2023 05:55

Bir an Kendi Hayatını yazdınız sandim... Çok güzel Ve Etkileyici bir Inceleme MaşaAllah.

1 önceki yanıtı göster

Hakan

@agmerkezi010 ·

18 Nisan 2023 10:09

@kamonchi teşekkürler. Kendi hayatım bu arada ;)

1 sonraki yanıtı göster

Hatice AKKAŞ

@primses ·

15 Nisan 2023 05:20

Bu kitabı okumamak için direndikçe karşıma iletileri, alıntıları düşüyor. Sizinki boş edebiyat parcalamaktan ziyade garip bir merak uyandırdıgından dolayı incelemeniz icin tebriklerimi iletirim ama sanırım hala okumak icin motive olamadım, hayırlısı..

Hakan

@agmerkezi010 ·

15 Nisan 2023 12:05

İstekli olduğunuzda okursunuz. Yeteri kadar motive olunmayınca sarmıyor, zaten kitap yeri kadar zor :)

Bu yorum görüntülenemiyor