Keşke Koleksiyoncusu, Fırat ve Dicle isimli iki gencin doğumlarından itibaren başlayan ortak hayatlarını, kardeş gibi büyümelerine rağmen aslında birbirlerinden gizli içlerinde onlarla büyüyen aşklarını ve onların aile-arkadaş ortamlarını anlatıyor.
Kitabın ilk yarısını beğenerek okudum. Altını çizdiğim çok fazla cümle oldu ancak ikinci yarısında fikrimin değiştiğini söylemem gerek.
Normalde hiç bir kitabı çok rahatsız olduğum noktalar yoksa olumsuz olarak eleştirmem. Ancak Keşke Koleksiyoncusu' nda bazı noktalar var ki kitaba olan ilgimi neredeyse yok etti.
Bu noktalardan ilki; kitapta çok fazla argo kelime yer yer de küfürler olması. İkinci nokta, Dicle' nin babasının anlatıldığı bölümde (102-111 sayfa aralığı) bağımlılık yapıcı maddelerle ilgili bana fazlaca ayrıntı gelen, nasıl kullanıldığına dair bilgiler olması. Bu kısım hiç yazılmamış ya da bu kadar ayrıntı verilmemiş olsaydı daha iyi olabilirdi. Üçüncü ve en rahatsız olduğum nokta, dini inaçlarımıza dair söylemler. (107. ve 111. sayfalar) Karakter olarak inançsız biri oluşturulacaksa bile bunun hakaretlerle yapılmaması görüşündeyim.
Ayrıca neredeyse 50 sayfalık bir kısım, sadece Fırat ve Dicle' nin yıllar sonraki buluşmalarına mental olarak hazırlıklarını anlatmakla geçiyor. Bir ara buluştular da ben mi gözden kaçırdım diye düşünmedim değil.
Açıkçası kitabı elimden bırakmamamın tek sebebi ilk yarısını okumak için harcadığım zamana saygı duymam. Güzel başlayan ama kötü devam eden bir kitaptı.
