Aşk diyoruz. Ne kadar kolay, basit söyleyebiliyoruz. Aşkı anlamamış, yaşamamışken. Aşkı anlatan değil 'aşk'ın bizzat kendisi olan biri Hallac... Özellikle kitabı yarısından sonrasını okurken birçok yerde ağladım. Çoğu kişi bir dost arıyor. Derdini anlatabilecek, anlatmadan bile anlayabilecek. Allah dostlarına baktığımızda da çoğunun bir yâreni var. Hz. Yusuf'a Hz. Yakup, Hz. Mevlana'ya Hz. Şems, Peygamber Efendimiz'e Hz. Ebu Bekir... Ama Hallacı Mansur'un bir dostu yok, anlayacak kimsesi yok. Bu kadar kendini kaybetmesi, kendini aşk için delicesine feda etmesi de bundan galiba..
