Öncelikle çok akıcı bir kitaptı. Olaylar çok sürekleyiciydi. Okurken ne tepkiler verdim bir bilseniz keşke… Eflâl’in iç sesini bazı yerlerde çok severek ve gülerek okudum, ama maalesef ki bazı yerlerde aynı şeyleri söyleyemeyeceğim. Sen susar mısın artık? dediğim çok oldu. Onun dışında, asla ama asla sıkıcı değildi. Sürekli tekrarlanan olaylar olmaması güzeldi. Zamanla Karan ve Eflâl çok ama, çok güzel bir çift oldular. Ağır abi modunda takılan Karan, birden hanımcı oldu, Arifte aynı şekilde. Oraları okumak çook keyifliydi. Sonda olaylar baya baya karıştı, ağzım açık okudum diyebilirim. Ama onun dışında çook güzel bir kitaptı benim için, keyifle okudum. Zaten yazarına karşı ayrı bir sevgim var, her zaman da öyle olacak. Kitabın sonunda ki yazarın bize olan teşekkür kısmı çok güzeldi…
