yok bir şey, yani bir ölüm sonrası bu, bitecek gibi değil yıllardır sezilen bir çocuk ağlamasında anısız, başıboş, dağılgan bir tabanca sesinde belki belki de bir orman mı bu, tanımsız çiçekler açan orada ve sanki tuhaftır da sayısız kuşları beklettiği diyelim bir süre kendini dinlemek, diyelim bir süre boşluk yani upuzun kumlar, kumlarda ayak izleri,bir başka deyimle yorgunluk ya da bir atın çalınma hikayesi; gün günden büyüyen odalarda bir çadır, bir gül, bir panayır bayrağı, bir adam dargın bir adam; iğneler, pullar, ve kadınlar biriktiren kafasında sonra lavanta kokuları, sonra eskimiş ayva lekeleri - sonra içimde bir çayır sevinci, olmayan kuşlarıyla bir çayır belirsiz, uzak, daha söylenmemiş bir şarkı tutarında belki de bir azizin bir tavşana ustaca gülmesi, iyi belki de bir org, bir çalar saat, ya da bir çocuğun şaşırmış, durgun, ve tuhaftır ölüvermesi sonra bir süre kendini dinlemek, gene bir boşluk ya da bir başka deyimle “hiçbir şey olamayan” a yolculuk. derken o; bir kül yığını, kuş pislikleri, cami avluları sonra bir ağaç erik ağacı, bir kadın az uyanık korkulu bahçeler, birazdan sabah kahvaltıları, elbette havuzlar havuzlar mı diyorum, bir kız çocuğu her zaman olurdu olurdu gök ayaklı bir gök, kedi ayaklı bir kedi bir kedi - bunu anlıyorum- yok edilmez bir zaman parçası gibi bir kitap; bir nehir balığı işte, ve sebepsiz aslan avları

Sonrası Kalır 2Edip Cansever · Yapı Kredi Yayınları · 20201,586 okunma

·

54 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

leylanca