Kitabı bitirdiğimde gerçeklik algımı yitirdiğimi düşündüm. (Yani tam olarak şu an) Okuduğumuz her şeyin kurgu olması çok ilginç geliyor. Gerçek hayatımızda yaşanması çok muhtemel bir olay olduğundan, önsöz ve mektup kısmından da dolayı kitabı bitirdiğinizde "Nasıl bu kadar iyi kurgulanmış olabilir? Bir insan bunu yazarken nasıl kafayı sıyırmamış?" soruları devamlı aklınızda kalıyor. Okurken kafanızdaki soru işaretleri asla silinmiyor. Olric'in varlığı, Turgut'un anlattıkları... Çözülmesi imkansız olmasa da okuyucu, kitabın amacını çözmüşse aklındaki soru işaretlerini silmek istemez. Sadece okurken yüreğinizdeki deliğe 
Oğuz Atay 'ın cümlelerini sığdırmayı tercih edersiniz. Etmelisiniz.
Yaşamımızdaki geçireceğimiz en büyük hastalık anlaşılmamaktır. Kitabı özetleyecek tümce elbette bu değil. 
Tutunamayanlar'da 724 sayfa boyunca birçok anlam çıkarabilirsiniz. Sizde hangi anlatılan eksikse onu benimsiyorsunuz. Ben bunu benimsedim.
Okumadan önce sadece Olric ve Turgut'un birkaç dialoğunu görmüştüm. Konusu hakkında gram fikrim yokken başladım. Beklentimin çokca üzerinde olması beni rahatsız etti. Çünkü her bir satırını idrak edebilmek iyi bir şey değil. Kafam karıştığında bile durup düşünmek, sonucunda ne anlatmak istediğini çözmek zihnime büyük zarar. Size bir önerim var. Çoğu şeyi anlamamayı dileyerek başlayın. Anladığınızda elinize geçen tek şey yüzünüze vurulan eksiklikler. Postit kullanan biriyim lakin her cümleyi işaretleyemeyeceğimi bildiğimden hiç kullanmadım.
Kitapla alakası olmayan bir şey söylemek istiyorum. İçinde iyi niyet ve saflık olan insanları kendinizden uzaklaştırmayın. Onca olumsuzluğun içinde onlara yaşanabilecek en güzel şeyleri yaşatın. Onlarla tutunamayın.
Sevdiğim her kitap, genelde düşüncelerimin arasına bakteriler yerleştirdiği için hep son sözüm şu olur:
Okuyun okutturmayın.
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.