Pürüzsüz dili ve muhteşem anlatımıyla bir Tarık Tufan romanı. Kurgusu, şaşırtıcı sonu ile bir solukta okunabilen bir roman.
Tarık Tufan’da tam olarak neyi çok sevdiğimi bilemiyorum ama roman beni ilk sayfada yakalıyor ve sonuna kadar bırakmıyor. Bu belki bir düşüş imgesi olabilir belki dili belki de kurgusu. Beni dehlizlerinde bir gezintiye çıkardığı aşikar.
Roman bir anlatıcı ağzından ilerliyor. Kahraman anlatıcı, yaşadığı bir dizi olayı ileri ve geri kırılmalarla anlatıyor. Bu da okumaya keyifli bir tat veriyor.
Romanda kahramanın bir adı yok. Adı olmayan kahramanlar bana hep yazarından bir şey taşıyormuş hissi veriyor. Hoş, her roman yazarından mutlaka birçok şey taşıyor ama sanki yazar bununla bize, biraz beni hissedin, benim satır altlarımı okuyun, diyor. Beni duyun diyor. Bunu Peyami Safa’nın Dokuzuncu Hariciye Koğuşu’nda da hissetmiştim.
Romanda en muamma karakter Saatçi Nurettin Efendi. Her romanda bu karakterden bir tane olmalı. İnsana huzur veriyor.
Her yazıdan sonra keşke şuna da değinseydim çok şey oluyor ama sözün kısası makbul. Okuyun efendim.
Hayal Meyal. 
Tarık Tufan
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.