İyi ki var yazmak diye bir şey iyi ki.
Bu defa ölüme yazacağım gözümde gitgide güzelleşen ölümden.Ölüm anneciğimi aldığında bu dünyadan,rüzgardan alabora olan perdeler gibi oluyorum.Zihnim bir tutulma yaşıyor,kalbim acıdan büzüşüyor,nefesim bile tekliyor sanki.Ama sevdiklerimiz dünyasını değiştirip ölümle bizi tanıştırdığından beri daha da sevimli gelmeye başladı bu ölüm.Sevdiğini elleriyle yıkadığında korkmuyormuş insan artık ölümden. Toprağın altı daha sıcak olmaya başladı sevdiklerimizle doldukça yerin altı.
Bilinmeyen diyarlara doğru sonsuz köprü sanki.Ve en önemlisi Allah’a daha da yaklaştırdı bizi.Ey hayat bu dünyada seni değerli tutuşum ölüm sayesindedir.Giderken yanımızda götüremeyeceğimiz şeyler için değil de heybemize doldurup götüreceklerimiz için çalışalım.Bu yüzden “Kalbim durmadan öğrenmem gereken ilmi öğrenmeyi nasip et Allah’ım ilmimi artır meleklerin kanat gerdiği kullarından eyle..”diye dua ediyorum.En iyisini biz bilemeyiz Allah bilir…