Aşk’a dair hep nötr düşüncelere hakimdim. Açıkça aşk romanlarını okumaktan da keyif aldığım söylenemez. Bu kitabı okurken de sinirle okudum. Kitap gerçekten güzel , dili desek öyle eski dönemleri tahayyül desem öyle. Türk Edebiyatı’nın vazgeçilmez hüzünlü aşk teması zaten olmazlarımızdan . Kitabın içeriği böyleyken ben düşündürme yönünü daha başarılı buldum. İnsan her konuda olduğu gibi sevgide de ölçüyü kaçırırsa önce aklını sonra ise ruhunu kaybeder. Derbeder olan sadece kendisi olmaktan çıkar, sevdiklerimize akseder. Düşünelim ki öyle aşka düşmüşüz ki ölümü kendimize reva görüyoruz. Neden peki ? Karşımızdaki insana kendimizi harcayarak sevgiye de haksızlık etmiş olmuyor muyuz? Sevgi insanın kendisinden geçip kendisini yok etmesi midir? Sevgi insanı insan kılmalıydı. Diğer seven karektere baktığımda ise yine bir sevgi için divane olmak yetmeyip, her şekilde geldiğinde açık sevecen bir kapı bırakarak ayrılığa geçmişi bırakmayıp aynı yerde kalmak mıdır? Okuyup karar vermek size kalmış Ama bana kalırsa ölçü hayatımızın temeli , olmadığında sevginin bir kıymeti kalmıyor. Bizi biz eden sevgi varolsun

Dürdane HanımAhmet Mithat Efendi · İş Bankası Kültür Yayınları · 20231,618 okunma

·

128 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hatice