Calvino'nun okuyucu ile öznel bir ilişki kurma yeteneği var. Aynı zamanda okuyucusundan belli bir dikkat bekliyor ya da buna zorluyor. Tabi ki içsel dünyasında duramayan, kaynayan fikirleri, duyguları dışa vurmak için yazıyor. Bu onun bir varoluş biçimi olmuş. Ayrıca çok birikimli bir insan. Birikimini ve içindekileri kaleme alırken yukarda da bahsettiğim gibi bir yüksek dikkat gerektiren anlatı tarzını bilerek yapıyor gibi geliyor bana. Okuyucuya karşı, bir dikkat eğitimi, bir kendini vermeye zorlama eylemi seziyorum. Bunu yapış nedenini tam çıkaramadım henüz. Biraz daha okuma yapmam lazım. Kitaba gelirsem. Öncelikle, son bölümü ile ilgili tespitim şudur ki; ben kişisel eğitim tarzı metinleri sevmiyorum. Bu bölüm tam olmasa da buna yakın olmuş. Başlangıçtaki gözlemler, fikir yürütmeler çok etkileyici. Kendisinin de söylediği gibi çok geniş notlarla başlamış, epey bir metin birikmiş, sonra kendisi sadeleştire, sadeleştire metni bu hale getirmiş. Sanki "çok az olmuş biraz da kopuk olmuş eleştirisi" mi gelmiş ya da kendisi mi böyle bir kaygıya kapılmış ki girişte bir açıklama yapmış. Bana da biraz yetersiz geldi. Palomarın gözlem-düşünce silsilesinden o sona ulaşması biraz kısa ve yetersiz gibi hissettirdi. Tabi benim düşüncem bu. Ama hakkını da yemeyeyim Calvino'nun. Palomar'in gözlemleri sırasındaki içsel analizler inanılmaz derinlikte. Mesela çıplak göğüsler bölümündeki akıl yürütmesi muhteşem. Dikkatlice okumalar dilerim.

PalomarItalo Calvino · Yapı Kredi Yayınları · 2019260 okunma

·

45 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.