“Emre sen iyi bilirsin. Söyle bakalım “Hipnoz” uyku mitolojisinde hangi kavramlarla bağlantılıdır?”
Durup düşünmeden yanıtladı Emre:
“Ölüm!”
(...)
Bir bakıma doğruydu. Sürekli bir uyku hali ve ona uyup kimi zaman söz dinleyemeyen kaslar... Bir uykunun koynundan diğer uykuların koynuna... Her gün aynı. Bitmek bilmeyen suskun bir esaret! Adı havalı gibi görünse de “Narkolepsi” zalim bir efendiydi. Normal zamanların dışında ve ani uyku ataklarıyla kendini gösteren bu hastalık bir uyku bozukluğuydu. Genetik olduğunu da ortaya koyan bilimsel çalışmalar vardı. Öyle veya böyle hayatı düpedüz etkileyen bir sisti bu hastalık.
Hayat orada bir dağ gibi dururken önündeki yoğun sisten baktığında onu görememekti, hayatı kaçırmaktı bu hastalığın diğer anlamları...
(...)
Sınavda da uykuya teslim olmayacaktı. Ne zaman göz kapakları ağırlaşır gibi olsa ön cebine dokundu, o anlarda silkiniverdi bir Zümrüdüanka kuşu gibi. Küllerinden, o bitmek bilmeyen uykulardan sıyrılıp yeniden doğdu adeta.
(...)
Ayşegül’ün annesi, “Oğlum bir doktora görün, şekerini falan ölçtür,” demişti. Her şeyi biliyordu artık. Daha geçen seneye kadar zıpkın gibi bir çocuktu. Şimdiyse silik hafızalı, güçsüz ve asosyal birine dönüşmüştü.