Yoruldum...
Hayatın temposuna alışmış gibi normalleşmiş gibi olmaktan, kendime her gün bir görev adledip kafamın içini doldurmanın rahatlatacağına inanmaktan. Kırgınlığımı bağıramadığım insanların yüzsüz oluşlarından.
Benim de güçsüz bir adam oluşumu hep içimde hayır sen nelere alıştın, neleri atlattın iç sesimden. AKRABA, DOST , KARDEŞ diye düşündüğün herkesin aslında her şeyi tam olması gibi gerektiği şekilde uyguladığı davranışlarını komik bulup bunu olsun diye geçiştirmemden. Önemliymiş gibi, önemsenmiş gibi görünüp aslında hiç önemli olmama samimiyetsizliğini hissetmekten.
Herkesin derdinin herkesin kendi üzerine yük oluşunun adaletsizliğini kavrayamamaktan.
Seni senden çok düşünen ve biran olsun acaba demediğin samimiyetin adresi olan insanların annenin, kardeşinin, babanın bir daha olmak gibi bir durumunun imkansızlığının farkına varmaktan.
Önemli değil olur derken aslında çok önemli oluşların ağırlığından.
Kaçmaktan yoruldum. Zorunda olmaktan yoruldum.