Hayatın anlamını araştırmak ancak insan evren arasındaki ilişki sistemi gözönünde bulundurulduğu zaman bir değer ve önem kazanır. Evrenin bu ilişkide yaratıcı bir gücü olduğunu anlamak kolaydır. Evren, tabiri caizse, her hayatın babasıdır. Her hayat, evrenin isteklerini karşılayabilmek için sürekli olarak mücadele etmektedir. Burada rol oynayan şey, sonraları hayatta her şeyi bir amaca ulaştırabilen ve sadece gelişmeye çalışan bir içgüdü değil, hayata ait doğasal bir şey, bir eğilim, bir dürtü, bir gelişmedir. Bunsuz hayat düşünülemez. Yaşamak gelişmek demektir. İnsan ruhu, hareket eden şeyi bir şekle ulaştırmaya, yalnız hareketi değil de donmuş hareketi, şekil olan göz önünde bulundurmaya çok alışıktır. Biz bireysel psikologlar daima şekil olarak gördüğümüz şeyleri bir hareket haline sokmaya uğraşıyoruz. İnsanın bir hücresinden meydana geldiğini herkes bilmektedir. Yine tohum insanın, bu tohum hücre sinin gelişme için zorunlu özleri kapsadığını da anlaması gerekmektedir: Hayatın dünyada meydana geliş şekli karanlık bir sorundur. Belki de hiçbir zaman buna kesin bir cevap bulamayacağız. ~ İnsanlık için iyi bir şeyler yapmayan insanlar ne olurlar? İşte cevap: hiçbir şey bırakmadan yok oldular. Onlardan kalan hiçbir şey yoktur. Vücutça ve ruhça kayboldular. Toprak onları yuttu. Evren verileriyle ahenk kuramayan yok olmuş hayvan türlerinin akıbetlerine uğradılar. Burada gerçek gizli bir buyruk vardır. Evren sanki şöyle demektedir: Defolun. Siz hayatın anlamını anlamadınız. Gelecekten bir şey bekleyemezsiniz. ~ İnsan sadece bir bütünün alan ve veren bir ögesidir. Gözlerimizle, kulaklarımızla ve sözle başkalarıyla temasa geçeriz. Ancak, dış dünyada başkalarına karşı ilgi duyduğu zaman insan gerçekten görür, işitir ve konuşur. İnsan başkaları, mutlak gerçeklik tarafından kontrol edilir. Büyük eserler yaratmak için belki de en büyük olanakları taşıyan estetik duygularımız ve anlayışımız ancak oluş akışında insanlığın mutluluğuna yardım ettikleri zaman ebedi bir değer kazanırlar. Bütün organik ve ruhsal fonksiyonlarımız yeter derecede sosyal duygu kapsadıkları ve iş birliğine yatkın bulundukları zaman normal, doğru ve sağlam bir şekilde gelişirler. Faziletten söz açtığımız zaman, birinin iş birliğine katıldığını söylemek istiyoruz. Kusurdan söz açtığımız zaman, birinin iş birliğini zorlaştırdığını söylemek istiyoruz. Bundan başka başarısızlığı gösteren her şeyin bir başarısızlık olduğunu çünkü topluluğun gelişmesini zorlaştırdığını çetin, sinirli, çocukların intihar isteklilerinin suçluların söz konusu olduğunu ispat edebilirim. Bütün bu hâllerde iş birliğinin yetersizliği görülmektedir. İnsan hayatının bütün problemleri (bir iş birliği yeteneğini, hazırlığını istemektedirler. Bütün karakter özellikleri sosyal duygunun derecesini belirtirler. İdeal üstünlük amacına ulaştıran bir yolu izlerler. Bunlar hayat stilinde birbirine karışmış davranış çizgileridirler. Hayat stili bu çizgileri yaratır ve sürekli olarak aydınlatır. Dilimiz ruh hayatımızın en ince eserlerini bir sözle ifade edecek kadar zengin değildir. ~~~ Yazarı yazarın sözlerinden ve yazının özetiyle aktarmayı yeğlediğim gibi okumaya salık vereceğim bir kitaptır. Mutlaka hayatın anlamının kavranması gerekliliği, aile ve birey olgunluğu , çocuk yetiştirme ve çocukluğun hayatın ilk temel yapı taşları oluşunun ve öneminin kavramasına yardımcı olacağı kanaati oluşturdu. Sadece çevirmenin olaylara çok vakıf olmadığı ve doğru bir anlatım tarzı geliştiremediği not edilmelidir.

Yaşamın Anlam ve AmacıAlfred Adler · Say Yayınları · 20211,487 okunma

·

192 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ByMur