Bu kitapla ilgili sevdiğim birçok nokta var.
Ama ilk önce en çok sevdiğim kısmı söylemek istiyorum; kitapta aşk yok. Bu o kadar güzel bir şey ki yan hikaye olarak bile yok. Ne saray entrikaları, ne harem ne de herhangi bir askerin aşkı hiçbiri yok. Tamamen Fetih odaklı yazılmış.
Fetih başlı başına olağanüstü bir olay iken çoğu yazar ya da film buna başka ruhanilik, efsanevilik eklemeye bayılırlar. Kitapta bu da yok. Ben harmanlanmış bir gerçeklik okuduğum için mutlu oldum.
Bir diğeri tarafsız bakışı sevdim. Tarih yenen tarafı kahraman yenilen tarafı utanca boğulması gereken kişi olarak yazar. Kural budur. Fakat Doğu Roma'nın savunmasında Kral ve Komutanların çabalarına yer vermesi, onlara gerçekte olduğu haliyle yer vermesi - bazı filmlerde sefa sürenler olarak görürüz- daha da güzelleştirmiş kitabı.
Bazen Mehmet Han'ın iç konuşmalarını, iç hesaplaşmalarını görüyoruz. Bu da çoğumuzun bildiği haliyle fethin zor psikolojik şartlarından bizi haberdar ediyor.
Son olarak ise başka kitaplardan seçilen bölüm başı yazıları o bölümün birkaç cümlelik özeti niteliğinde yani cuk oturmuş diyebilirim :))
Eğer biraz hayal biraz gerçek bir fetih sahnesi okumak istiyorsanız doğru bir kitap olduğunu söyleyebilirim.
