"Aşağıya baktım, o odayı gördüm... o gençleri."
"Yoksa gençliğini mi özledin? Onlardan biri mi olmak istedin?"
Ermogene başıyla evet işareti yaptı.
"Peki onlardan biri olabilmek için cennetten ayrılmaya razı olur muydun?"
Ermogene gene evet işareti yaptı.
"İyi ama onların yazgılarına ilişkin ne biliyorsun ki?
Şöhret hayali kuruyorlar ama belki de başarısız olacaklar, zenginlik istiyorlar ama açlık çekecekler, aşk hayali kuruyorlar ve ihanete uğrayacaklar, uzun bir ömürleri olacak sanıyorlar ama yarın ölecekler."
"Önemi yok," dedi Ermogene. "Şimdi istedikleri bütün hayalleri kurabiliyorlar."
Sayfa 228 - Can Yayınları, Azizin Çöküşü
·
198 görüntüleme
"...ben ermişim, ebedi mutluluğa kavuşmuşum, cennetin şanını tatmışım ama ne gibi bir umudum olabilir ki?"
Tanrı belli belirsiz bir hüzünle, "Eh, biliyorum," dedi. "İşte cennetin en sakıncalı yanı budur: Burada artık umut yoktur. Neyse ki -gülümsedi- burada o kadar çok oyalanacak şey var ki, kimse bunun farkına varmıyor."
(Syf.229)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.