Yaşanmayan Zaman, serinin ilk kitabından çok daha farklıydı bana kalırsa. İlk kitabın bölüm bölüm ele alınmış olması okumayı kolaylaştırıyordu. Bu kitapta karakterler arası hızlı geçişler ve karakterlerin tanıtılmadan direkt verilmesi, zamanla okudukça aşinalığın oturması ve olaydan çok durumla alakalı olması, psikolojik tahlillerden ibaret bir roman olması, bakış açısından baktığımız karakterlerin hızlı, pat diye değişmesi, romanı okumayı hayliyle zorlaştırdı diye düşünüyorum. Buna rağmen, sabırla okumayı başardım. Kitabın en büyük eksisi benim için buydu, çok ağırdı. Fakat anlatmak istediğini büyük bir ustalıkla anlatmakta üstüne olmadığı kesin diye düşünüyorum. Mathieu'yu bu kitapta daha az görmemiz biraz üzdü. İviç'i ya da Boris'i de öyle. Daniel yine çok ilgimi uyandıran bir karakterdi ve bu karakterleri daha çok okumak isterdim. Bunun yanında bu kitapta beni etkilen en büyük şey, sessizce çekilen acıyı, korkuyu çok iyi anlatmasıydı. Uyuşuk bir acı, gözle görülmüyor, bir hareket yok ama düşünceler, endişeler ve korkular her yerde. İşte hayatın asıl azabı da burada, sessiz sessiz için için çekilen ve yansıtılamayan acılarda. Çelişkilerde. Okuduğum için memnunum.

Yaşanmayan ZamanJean-Paul Sartre · Can Yayınları · 2019783 okunma

·

110 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.