Çocukluğum bir tek senin güzel yüzünü hatırlıyor, tek güvencem buydu: güzel yüzün. Dedim ki, o güzel yüzü nerede olsa tanırım.”
Oğlum böyle söyledi bana, bense yağmurlu havanın altında bir ağacın yanında oturuyordum, yüzüme yağmur damlası değmiyordu korunaklı yerde var oluyordum ve yok oluyordum, yok olurken bir an serinlesem diye düşünmüş bulundum. Bir an serinlesem dedim bir an serinlesem ve bir damla yağmur gözlerimin tam altına denk gelse, oğlum ağladığımı anlamasa bir de üstüne benim üzüntümü katmasa lakin olmadı, üzüntüsüne üzüntümü kattı bana sanki ben onun kızıymışım gibi baktı.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.